بسم الله الرحمن الرحیم

در نجف اشرف مرحوم شیخ محمد حسین قمشه ای که از شاگردان سید مرتضی کشمیری بود ، در 18 سالگی در قمشه مبتلا به مرض حصبه می شود ، در فصل انگور ایشان از خوردن آن استفاده می کند تا مرض آن شدت پیدا می کند ، و بعلت شدت مرض فوت می کند.  مادرش گفت: دست به جنازه فرزندم نزنید تا من برگردم.

قرآن را برداشت و گریه کنان به پشت بام رفت و اباعبدالله علیه السلام را شفیع قرار داد و گفت:  دست از شما بر نمی دارم تا بچه ام زنده شود.

چند دقیقه نگذشت که شیخ محمد حسین زنده شد و گفت:

بروید به مادرم بگویید که شفاعت امام حسین علیه السلام پذیرفته شد.

او می گوید:  هوقتی مرگم نزدیک شد ، دو نفر نورانی سفید پوش را دیدم که گفتند:

چه باکی داری؟

گفتم: اعضایم درد می کند.

یکی از آن دو دست را به پایم کشید راحت شدم ، دیدم اهل خانه گریانند ، ولی هرچه خواستم بگویم که راحت شدم نتوانستم تا آن دو من را به بالا حرکت دادند.  در بین راه شخصی نورانی دیدم که به آن دو فرمود:

ما سی سال عمر به او عطاء کردیم و فرمود:

او را به مادرش برگردانید که یکباره دیدم همه گریان هستند.  اکثر بزرگان نجف اشرف می گفتند تا سی سال دیگر زندگی کرد و فوت نمود.

کرامات حسینیه ، ص 17 - 18