بسم الله الرحمن الرحیم

سلمان فارسى حکایت مى نماید: روزى در حضور رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله نشسته بودیم که ناگاه شخصى بیابان نشین از طایفه بنى عامر وارد شد؛ و پس از سلام اظهار داشت: یا رسول اللّه! ماءمورى از سوى حضرتعالى آمد و ما را به اسلام و نماز، روزه و جهاد در راه خدا دعوت کرد و چون دیدیم کارهاى خوب وپسندیده اى است پذیرفتیم.
سپس آن مأ مور، ما را از زنا، دزدى، غیبت، تهمت و دیگر کارهاى زشت نهى کرد و ما نیز اجتناب کردیم.
پس از آن گفت: واجب است که دوستدار دامادت – و پسر عمویت علىّ بن ابى طالب باشیم، علّت آن چیست؟
آیا آن هم عبادت است؟!
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، فرمود: به پنج علّت واجب است دوستدار و تابع او باشید:
- اوّل آن که بعد از جنگ بدر نشسته بودم که جبرئیل امین نازل شد و اظهار داشت: خداوند، سلام مى رساند و مى فرماید: کسى را دوست ندارم، مگر آن که دوستدار علىّ باشد و کسى را دشمن ندارم مگر آن که دشمن او باشد.
- دوّم آن که در جنگ اُحد بعد از دفن عمویم حمزه نشسته بودم که جبرئیل آمد و گفت: خداوند مى فرماید: نماز را جز بر بیماران؛ وروزه را جز بر بیماران مریض و مسافران؛ و حجّ را جز بر فقراء ومستمندان، و زکات را جز بر تهى دستان واجب کردم.
ولیکن دوستى علىّ بن ابى طالب را بر تمامى افراد مکلّف، در هر حالى که باشند، واجب نموده ام.
- سوّم آن که خداوند متعال براى هر چیزى سیّد و سرورى قرار داد، مانند آن که قرآن را سرور تمامى کتاب هاى آسمانى؛ و جبرئیل را سرور ملائک؛ و مرا سرور تمامى پیامبران؛ و علىّ را سرور همه اوصیاء قرار داد، پس دوستى من و دوستى علىّ، سرور تمامى عبادات و طاعات خواهد بود.
- چهارم آن که خداوند محبّت علىّ را در قلب مؤ منین مستقرّ نموده است.
- پنجم آن که جبرئیل خبر داد که روز قیامت، جایگاه من و علىّ کنار عرش الهى خواهد بود.(1)

1-بحار الا نوار: ج 27، ص 128، ح 129?