بسم الله الرحمن الرحیم

استاد شهید مطهری : 

اما روایت « حب علی بن أبی طالب حسنة لا تضر معها سیئة » « محبت علی حسنه ای است که هیچ گناهی با وجود آن ، به آدمی زیان نمی رساند. » 

باید دید چه تفسیری دارد؟ یکی از علمای بزرگ - گویا وحید بهبهانی است - این حدیث را به گونه ای خاص تفسیر کرده است.  

ایشان می فرمایند: 

معنای حدیث این است که اگر محبت علی علیه السلام راستین باشد ، هیچ گناهی به انسان صدمه نمی زند ؛ یعنی اگر محبت علی ، که نمونه کامل انسانیت و طاعت و عبودیت و اخلاق است ، از روی صدق باشد و به خود بندی نباشد ، مانع ارتکاب گناه می گردد ، مانند واکسنی است که مصونیت ایجاد میکند و نمی گذارد بیماری در شخص واکسینه شده راه یابد.  محبت پیشوایی مانند علی ، که مجسمه عمل و تقوا و پرهیزگاری است ، آدمی را شیفته رفتار او میکند ،‌فکر گناه را از سر او به در می کند ، البته به شرطی که محبتش صادقانه باشد. کسی که علی علیه السلام را بشناسد ، تقوای او را بشناسد ، سوز و گداز او را بداند ، ناله های نیمه شبش را بداند و به چنین کسی عشق بورزد ، محال است که خلاف فرمان او که همیشه امر به تقوا و عمل می کرد ، عمل کند.   

هر محبی به خواسته محبوبش احترام میگذارد و فرمان اور را گرامی میدارد ، فرمان برداری از محبوب ، لازمه محبت صادق است. لهذا اختصاص به علی علیه السلام ندارد و  محبت صادقانه رسول اکرک عل الله علیه و اله نیز چنین است. پس معنای حدیث «حب علی بن أبی طالب حسنة لا تضر معها سیئة» این است که محبت علی ، حسنه ای است که مانع ضرر زدن گناه می شود ؛ یعنی مانع راه یافتن گناه می شود. معنایش این نیست که جاهلان پنداشته اند و آن این که محبت علی چیزی است که هر گناهی مرتکبب شوی ، بلا اثر است.  

برخی از دراویش از طرفی دعوی دوستی خدا دارند و از طرف دیگر ، از هر گناه کاری گناه کارترند ، اینان نیز مدعیان دروغ گو هستند.  

پرتوی از فضایل امیرالمومنین علیه السلام در قرآن ، ص 24 - 25