بسم الله الرحمن الرحیم

ادامه از قسمت قبل...

کاتب عثمان [حنفی]:

این که می گویید شفاعت رهبری، آری سخن درستی است، اما اینکه عمل صالح شفاعت کند مفهومی ندارد. زیرا شفاعت به معنای واسطه گری میان عبد و خالق است.

علی عبدالله [شیعه اثنی عشری]:

جناب کاتب عثمان طه خدا خیرت دهد. عمل هم بین عبد و خالق وساطت می کند. در روایت می خوانیم: فاجعلوا طاعة الله شفیعا. و در قرآن فرمود: « و ابتغوا الیه الوسیلة ؛ به سوی او وسیله بجویید - مائده/35-».

مفسران گفته اند یکی از مصادیق وسیله همان اعمال صالح است و توبه خود، شفیع مطاع است.

رسول خدا می فرماید:

تعلْموا القران فانه شافع یوم القیامة ؛ قرآن را یاد بگیرید چرا که قرآن شفاعت کننده است در روز قیامت. (منبع: مسند احمد، ج5، ص251)

پیامبر چون عامل هدایت امت بود، پس شفیع آنها به سوی بهشت گردیده است. البته این نحو شفاعت غیر از شفاعت مغفرت است؛ زیرا کسی که عمل صالح دارد نیازمند عفو خواهی نیست، مراد در این جا ظهور وساطت عمل در رسیدن فرد به بهشت می باشد.

حق با کیست، ج2 ، ص 19