بسم الله الرحمن الرحیم

صفات ، اخلاق و عبادات عام و مطلق امام حسین علیه السلام
منظور از صفات ، اخلاق و عبادات ؛ صفات مربوط به امامت نمى باشد، که عقل را به کنه آنها راهى نیست ؛ بلکه بیان دو نوع از خصوصیات آن حضرت است :
الف : صفات و عبادات مطلق امام در طول عمر شریفشان
ب : ویژگى آن صفات و عبادات در روز عاشورا.
تفصیل هر یک از خصوصیات به این شرح است :
امام هرگز تن به ذلت نمى دهند
امام حسین علیه السلام در این باره ویژگى خاصى دارند. وقتى از آن حضرت خواستند که حکم یزید و پسر زیاد را بپذیرد، فرمود: نه ، هرگز، به خدا قسم ، ذلیلانه بیعت نمى کنم و مانند بردگان اقرار نمى نمایم .
تا جایى که گفته اند: این حسین علیه السلام بود که نپذیرفتن ظلم را سنت نهاد و همه کسانى که تن به ذلت نمى دهند به آن حضرت اقتداء مى کنند.
امام حسین علیه السلام و شجاعت
در این باره امام ویژگى خاصى دارند؛ از این رو گفته اند: شجاعت حسینى . در روز عاشورا آن چنان شجاعتى از امام حسین علیه السلام بروز کرد، که از هیچ کس سر نزده است ؛ حتى از پدر بزرگوارش که به کرار معروف است و دیگرانى که به شجاعت شهرت دارند، چنین حالتى رخ نداد.

منبع: زیتون (خصائص الحسینیه شیخ شوشتری)

بسم الله الرحمن الرحیم

حسین علیه السلام در بهشت
هر یک امامان در روز جزا و هنگام ورود به بهشت مقام مخصوصى دارند، اما حسین علیه السلام در آن روز درجات خاصى دارد که پیامبر اسلام (ص ) از آن خبر داده و فرمودند: اى حسین ! تو در بهشت درجاتى دارى که تنها با شهادت به آن نایل مى شوى . با این همه حسین علیه السلام براى سرتاسر بهشت زینت است و گویى آن حضرت در سرتاسر بهشت حضور دارند و همه براى آن حضرت است .

منبع: زیتون

بسم الله الرحمن الرحیم

جایگاه حسین علیه السلام در روز حشر
در روایات آمده است که امام حسین علیه السلام در روز حشر مجلسى دارد که از خصوصیت ویژه اى برخوردار است . اهل آن مجلس که گریه کنندگان و زائران آن حضرت از آن جمله اند، با آرامش و اطمینان خاطر چنان شیفته سخنان امام حسین علیه السلام مى شوند که از همه لذت ها چشم مى پوشند و هر چند مى پوشند و هر چند همسران بهشتى آنان ظاهر مى دارند که ما در بهشت مشتاق شما هستیم آنها سخن امام حسین را بر آن همسران و بهشت و ترجیح مى دهند. همچنین امام حسین علیه السلام در محشر جایگاه خاصى دارد که به موجب آن اهل محشر مضطرب مى شوند و آن زمانى است که حسین علیه السلام بى سر و در حالى که از رگ هاى گردنش خون مى ریزد، ایستاده محشور مى شود و حضرت فاطمه زهراء سلام الله علیها وقتى به آن صحنه مى نگرد، فریاد مى زند.

منبع: زیتون (خصائص الحسینیه شیخ شوشتری)

بسم الله الرحمن الرحیم

حسین (علیه السلام ) و محل شهادت ، بعد از شهادت وقبل از دفن 
امام حسین علیه السلام قبل از دفن نسبت به هر پیامبر و امامى که کشته شده است ، ویژگى هایى دارد؛ زیرا اگر برخى از آنان کشته و یا مسموم شدند، در خانه یا محراب و یا در طشت بوده و این موضوع براى هیچ کدام از آنها اتفاق نیفتاده که پیکر بر خاک افتاده باشد. چه مصیبت بزرگى !!
ویژگى دیگر اینکه وقتى به شهادت رسید جسد مبارکش را به آسمان ها بردند؛ سپس به سرزمین کربلا بر گرداندند و سه روز بر زمین افتاده بود. و دیگر اینکه سر مبارک حسین علیه السلام را در مکان هاى مختلف گرداندند؛ روى دست ها گرفتند، بر روى سر نیزه ها نصب نمودند، به درخت آویزان کردند، بر در خانه یزید و بر دروازه دمشق نصب کردند. در طبق نزد ابن زیاد گذاشتند و با طشت پیش یزید بردند و آن را در سرزمین هاى بسیار از کربلا تا شام - و مى گویند از شام تا مصر و از مصر تا به مدینه - و از شام به کربلا یا از شام به آسمان بردند.

بسم الله الرحمن الرحیم

جایگاه حسین علیه السلام بعد از ولادت 
دستان مبارک پیامبر اسلام (ص ) نخستین محلى بود که امام حسین علیه السلام پس از ولادت در آن جاى گرفت . پیامبر رحمت در آستانه خانه ایستاده و منتظر ولادت فرزندش حسین علیه السلام بود. امام در لحظه ورود به این جهان در حال سجده بود، پیامبر (ص ) به اسماء فرمود: فرزندم را بیاور. اسماء را در پارچه اى از پشم پوشیده نزد آن حضرت آورد. پیامبر با دستان مبارکش حسین علیه السلام را گرفت و به او نگاه کرد و گریه سر داد و فرمود: اى ابا عبدالله ! مصیبت تو براى من سنگین است .
کتف شریف جبرئیل و پیامبر نیز جایگاه دیگر حسین بود. گاهى هم بر پشت و سینه مبارک پیامبر مى نشست . حضرت رسول گاهى امام حسین را روى دست بلند مى کرد و دهان او را مى بوسید و گاهى او را به قدرى بلند مى کرد تا همه مردم ایشان را ببینند. زمانى روى دست حضرت على علیه السلام قرار مى گرفت و حضرت امیر او را بلند مى کرد و پیامبر او را مى بوسید. آنگاه که پیامبر نیز در حال احتضار بود حسین علیه السلام را بر سینه خود نشاند و بوسید و فرمود: یزید را با فرزند من حسین چه کار است . خدا به یزید برکت ندهد.

بسم الله الرحمن الرحیم

گاهی مشاهده می شد که در بین افراد جلسه کل احمد آقا ، درگیریهای کلامی ایجاد می شد؛ و بحث تا حدودی بالا می گرفت.

در این میانه ، کل احمد آقا دستانشان را بر روی دهانشان گذاشته ، و در حالی که غرق در حزن و اندوه می شدند، به گوشه صندلی تکیه می کردند.  وقتی که مجادلات بالا می گرفت؛ و کار به دازا می کشید ، اشخاصی از کل احمد آقا درخواست می کردند که با پادر میانی ، مسئله را خاتمه بخشند.  اما ایشان سری تکان داده و می فرمودند:

« مجلس برای من نیست که اکنون در آن دخالت کنم . خود حضرت دعوتشان کرده است. ولی افسوس که آنها این مطلب را نمی فهمند!»

 و سپس می فرمودن:

« امام حسین علیه السلام آنقدر عزادارنش را دوست دارد ، که اگر به یک نفر در مجالس نگاه تحقیرآمیزی شود، حضرت با دست خود ، آن توهین کننده را گوشمالی می دهند. زیرا صاحب مجلس اوست و کسی حق جسارت ندارد.

در یکی از مجالس اهل بیت علیهم السلام ، کودکی بود که با شیطنت هایش ، افراد هیئت را اذیت می کرد. زمانی ، یکی از بانی های جلسه پس از چند بار اشاره و تذکر ، سیلی محکمی به صورت آن کودک زد؛ و او را از مجلس بیرون انداخت.

شب هنگام ، در عالم رؤیا وجود مقدس سیدالشهدا علیه السلام را زیارت کرد، که در برابر درب مجلس نشسته اند ؛ و از او روی بر می گردانند. آن شخص به حضرت عرض کرد که :

آقا جان ، چرا روی مبارکتان را از من بر می گردانید؟ که ناگهان مشاهده کرد ، نیمی از صورت مبارک حضرت ، سیاه شده است.  سپس حضرت ، خطاب به او فرمودند: 

به چه حقی مهمان مرا کتک زدی ؟ ... تو به او سیلی زدیی ، ولی من دردم آمد.

و بعد سیدالشهدا علیه السلام فرمودند:

هیچ جماعتی را بهتر از دوستان خودم سراغ ندارم.

یعنی به ما حالی کردند که امام حسینی ها ، به همه عالم می چربند. »

رند عالم سوز ، ص 125 - 126

بسم الله الرحمن الرحیم

زید الشحام گوید:

از امام صادق علیه السلام پرسیدم:  کسی که مرقد سیدالشهدا را در کربلا زیارت کند ، چگونه است؟

حضرت فرمودند:

مانند کسی است که خداوند را در عرش زیارت کرده باشد.

اما به موازات این سخن ، کل احمد آقا(عارف واصل) مکاشفه ای را نقل می کردند ، که این روایت را تأییدی عینی می کرد.  ایشان می فرمودند:

زمانی در حرم حضرت سیدالشهدا علیه السلام نشسته بودم.  در میان عشق و حالی که داشتم ، حضرت بواسطه یکی از شیعیان خاصشان به من فرمودند:

فلانی ، اینجایی که نشسته ای ، عرش خداست.

رند عالم سوز ، ص 126 - 127

بسم الله الرحمن الرحیم

 
حسین مخلوق نخست 
بیشتر حکما، علما و متکلمان در تعیین اولین مخلوق با هم اختلاف نظر دارند، اما بر اساس روایات صحیح فراوان ، اولین مخلوق ، نور پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله مى باشد، که نقل سلیم نیز بر آن دلالت دارد؛ چرا که اشرفیت و کثرت اعتنا و محبوبیت در پیشگاه خداوند تعالى ، موجب تقدم در آفرینش است . در بعضى روایات (دیگر) آمده است که نور پیامبر اسلام (ص ) و ائمه علیهم السلام اولین مخلوق است .
پس چون این حقیقت به اثبات رسیده است که اولین مخلوق نور نبى (ص ) و یا نور آن حضرت و ائمه اولین علیهم السلام است ، مى توان گفت که اولین مخلوق همان نور حسین علیه السلام است ؛ زیرا پیامبر (ص ) فرمودند: حسین منى و انا من حسین حسین از من است و من از حسین . و در روایت دیگرى آمده است ؛ انا من حسین و حسین منى من از حسینم و حسین از من .
بنابراین حسین اولین مخلوق و اولین چیزى است که از روز اول ایجاد شده است و هر مخلوقى تابع آن حضرت است .
همه موجودات بر حسین گریانند
اگر همه موجودات بر حسین علیه السلام گریانند، جاى شگفتى نیست و اگر مى گوییم هر مخلوقى بر او اشک مى ریزد، مبالغه یا گزافه گویى نکرده ایم ، چنانچه از باب تمثیل و استعاره هم نمى باشد؛ حتى زبان حال و یا فرض ‍ دیگرى هم در کار نیست ، بلکه هم موجودات از جمله پیامبر، فرشته ، ملک ، جن و انس ، شیطان ، بهشت و جهنم ، درخت و گیاه و حیوان ، خورشید و ماه ، همه جهان ها، ماه ها و آسمان ها، زمین ها و ساکنان آنها هم ، همه براى او گریه مى کنند، و گریه هر موجودى بر حسب آن مورد، گریه حقیقى است و منظور از گریه ، گریه هر چیزى بعد از شهادت آن حضرت نمى باشد، بلکه مقصود گریه موجودات قبل از قتل امام علیه السلام نیز است . همان طور که در زیارت منقول از حضرت حجت (عج ) در ماه شعبان آمده است که آسمان و هر که در آن است و زمین و هر چه در روى آن است ، به حال آن حضرت گریانند.
حتى وسایلى که به واسطه آنها حضرت به شهادت رسید نیز از جمله گریه کنندگان بر امام حسین علیه السلام هستند، چنانچه حکیم در قصیده خود گفته است ؛
السیف یفرى بنحره باکیا
 
والرمح ینعى قائما و ینثنى
 
فالنبل یصیبه و یبکى
 
والرمح شائل للراس یبکى 
 
قاتلان آن حضرت هم خارج از گریه کنندگان بر ایشان نیستند؛ زیرا آنها نیز به وجود عام و ماهیت شان دچار انکسار مى شوند و به حقایق و فطرتشان بر حسین علیه السلام گریانند، ولى به مقتضاى صفات افعالى اختیارى ، در آتش جاودانند. و گریه نمى کنند مگر وقتى که از اعمال خود غافل باشند که در این حال گریه ظاهرى و اختیارى دارند، مانند کسى که خدا را از روى ستم و طغیان انکار مى کنند، اما جان و روح شان به خدا یقین دارد.

زیتون(ترجمه خصائص الحسینیه شیخ شوشتری)