بسم الله الرحمن الرحیم

آیه پنجم
((قل لا اسئکم علیه اجرا الا المودة فى القربى ))
((بگو (اى پیامبر) من براى انجام رسالتم ، پاداشى از شما نمى خواهم ، مگر مودت با خویشان نزدیکم )).
پیغمبر اکرم صلى الله علیه وآله ، اجر رسالت خودش را، از طرف حضرت حق تبارک و تعالى ، مودت نزدیکان خویش اعلام مى دارد، یعنى فقط مودت خویشان حضرت رسول اکرم را مى توان اجر و مزد رسالت عظماى احمدى دانست .
درباره این آیه باید به طور تفصیل بحث و بررسى کرد تا روشن شود که آیا این آیه شریفه درشان کیست ؟ و این مودت ارزنده ، مودت چه کسانى است و مقدار و اندازه آن چگونه است ؟ مودتى که هم سنگ ، هم کفه ، و هم وزن اجر رسالت محمدى است .
به اجمع فریقین (شیعه و سنى ) و جمیع مسلمین ، این آیه در شان اهل بیت عصمت و قداست نازل شده است یعنى : على ، فاطمه ، حسن و حسین سلام الله علیهم .
((احمد بن حنبل )) در ((مناقب )) - ((حافظ ابن منذر)) - ((حافظ این ابى حاتم ))- ((حافظ طبرانى )) - ((حافظ ابن مردویه )) - ((واحدى مفسر)) - ((ثعلبى مفسر)) - ((حافظ ابراهیم )) - ((بقوى مفسر)) - و ((فقیه ابن المغازلى )) از ((ابن عباس )) روایت مى کند که مى فرماید:
((لما نزلت هذه الایه ، قبل یا رسول الله من قرابنک ، هولاء الذین وجبت علینا مودتهم فقال ،: على و فاطمه وابناهما))
((بعد از نزول این آیه از پیامبر اکرم (ص ) سؤ ال شد: خویشان نزدیک تو که مودت آنان بر ما واجب است ، چه کسانى هستند؟ حضرت در جواب فرمود:
على (ع )، فاطمه (ع )، و دو فرزند آنها (حسن و حسین ع ).
((محب الدین طبرى )) در ((ذخایر)) - ((زمخشرى )) در ((کشاف )) - ((حموینى )) - در ((راید)) - ((نیشابورى )) در تفسیرش - ((ابن طلحه شافعى ))در ((مطالب السئول )) - ((رازى )) در تفسیرش ) - ((ابوسعید)) در تفسیرش - ((ابوحیان )) در تفسیرش - ((نسفى ))در تفسیرش - ((حافظ هیثمى )) در ((مجمع )) - ((ابن صباغ مالکى )) در ((فصول )) - ((حافظ گنجى )) در ((کفایة الطالب )) - نیز روایت مذکور را ذکر کرده اند.
((قسطلانى )) در ((المواهب اللدنیه )) مى فرماید:
((الزم الله مودة قرباة کافة و بریته و فرض محبة جمله اهل بیته المعظم و ذریته . فقال تعالى : قال لا اسالکم علیه اجرا الا المودة فى القربى ))
((خداى تعالى مودت خویشان نزدیک پیامبر(ص ) را بر همگان واجب کرده است و درباره وجوب محبت اهل بیت معظم حضرت رسول او ذریه اوست که خدا مى فرماید:
بگو اى پیامبر، در مقابل انجام رسالتم از شما مزدى نمى خواهم به جز مودت خویشان نزدیکم ، روایت مذکور را ((زرقانى )) در ((شرح المواهب )) - ((ابن حجر)) در ((صواعق )) - ((سیوطى )) در ((احاءالمیت )) و در ((اتحاف )) - ((شبلنجى )) در ((نورالابصار)) - و ((صبان )) در ((اسعاف الراغبین )) ذکر کرده اند. ...

منبع: فاطمة الزهرا علیهاسلام تألیف علامه امینی

بسم الله الرحمن الرحیم

امام حسین علیه السلام:

هر که خدا را آنگونه که باید پرستش و عبادت کند، خدا بالاتر از  آرزو و خواسته اش را به او می بخشد.  (پرتوی از کلام امام حسین علیه السلام ص 87)

امام حسین علیه السلام:

هر کس برای برادر دینی خود در کار نیک شتاب کند، چون فردای آن روز رسد، نتیجه آن را خواهد دید. (پرتوی از کلام امام حسین علیه السلام ص 215)

امام حسین علیه السلام:

هر کس که دوست دارد مرگش به تأخیر افتد و روزیش زیاد شود، پس باید صله رحم کند. (پرتوی از کلام امام حسین علیه السلام ص 223)

جمله ها و نکته ها 13 ، ص 5 - 3

بسم الله الرحمن الرحیم

سلمان فارسى حکایت مى نماید: روزى در حضور رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله نشسته بودیم که ناگاه شخصى بیابان نشین از طایفه بنى عامر وارد شد؛ و پس از سلام اظهار داشت: یا رسول اللّه! ماءمورى از سوى حضرتعالى آمد و ما را به اسلام و نماز، روزه و جهاد در راه خدا دعوت کرد و چون دیدیم کارهاى خوب وپسندیده اى است پذیرفتیم.
سپس آن مأ مور، ما را از زنا، دزدى، غیبت، تهمت و دیگر کارهاى زشت نهى کرد و ما نیز اجتناب کردیم.
پس از آن گفت: واجب است که دوستدار دامادت – و پسر عمویت علىّ بن ابى طالب باشیم، علّت آن چیست؟
آیا آن هم عبادت است؟!
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، فرمود: به پنج علّت واجب است دوستدار و تابع او باشید:
- اوّل آن که بعد از جنگ بدر نشسته بودم که جبرئیل امین نازل شد و اظهار داشت: خداوند، سلام مى رساند و مى فرماید: کسى را دوست ندارم، مگر آن که دوستدار علىّ باشد و کسى را دشمن ندارم مگر آن که دشمن او باشد.
- دوّم آن که در جنگ اُحد بعد از دفن عمویم حمزه نشسته بودم که جبرئیل آمد و گفت: خداوند مى فرماید: نماز را جز بر بیماران؛ وروزه را جز بر بیماران مریض و مسافران؛ و حجّ را جز بر فقراء ومستمندان، و زکات را جز بر تهى دستان واجب کردم.
ولیکن دوستى علىّ بن ابى طالب را بر تمامى افراد مکلّف، در هر حالى که باشند، واجب نموده ام.
- سوّم آن که خداوند متعال براى هر چیزى سیّد و سرورى قرار داد، مانند آن که قرآن را سرور تمامى کتاب هاى آسمانى؛ و جبرئیل را سرور ملائک؛ و مرا سرور تمامى پیامبران؛ و علىّ را سرور همه اوصیاء قرار داد، پس دوستى من و دوستى علىّ، سرور تمامى عبادات و طاعات خواهد بود.
- چهارم آن که خداوند محبّت علىّ را در قلب مؤ منین مستقرّ نموده است.
- پنجم آن که جبرئیل خبر داد که روز قیامت، جایگاه من و علىّ کنار عرش الهى خواهد بود.(1)

1-بحار الا نوار: ج 27، ص 128، ح 129?

بسم الله الرحمن الرحیم

امام صادق علیه السلام:

دروغ نگو، زیرا آبرویت را می ریزد، کسی که زیاد دروغ بگوید، اعتبار و حیثیت وی از بین می رود. (وسائل الشیعه ج 12 - ص 244)

امام سجاد علیه السلام:

از دروغ کوچک و بزرگ برحذر باشید، چه در حال شوخی و چه در حال غیر شوخی، زیرا شخصی که از دروغ کوچک باکی نداشته باشد، جرأت گفتن دروغ بزرگ را نیز پیدا می کند.   (وسائل اشیعه ج 12 - ص 250)

رسول اکرم صل الله علیه و آله:

وای بر کسی که برای خنداندن مردم، دروغ بگوید. وای بر او، وای بر او.  (کنزالعمال ح 8215)

جمله ها و نکته ها شماره 43، ص 14 - 12

بسم الله الرحمن الرحیم

اثبات بودن مهدى موعود همان حجة بن الحسن العسکرى علیهما السلام
در ذکر اثبات بودن مهدى موعود، همان حجة بن الحسن العسکرى علیهما السلام متفق علیه بین مسلمین ، به نص حضرت رسول صلى الله علیه و آله و امیرالمؤ منین علیه السلام و بعضى از امامان علیهم السلام .
خلافى نیست در فضل و علم و دیانت و زهد و صدق و تقواى ایشان از طرق اهل سنّت و از طرق خاصه ، بى استیفاى متن تمام خبر ایشان که موجب تطویل است . بلکه غرض رساندن این مقدار از مدّعى که آن شخص مخصوص ، همان موعود منتظر است به نص ‍ رسول خدا صلى الله علیه و آله و ائمّه صلوات اللّه علیهم به حدّ تواتر لفظى یا معنوى که سبب قطع باشد از براى منصف خالى از عناد و شبه و در تمام احادیث و اخبار معتبره اهل سنّت معارضى براى آنها نیست .
زیرا دانستى که جمهور ایشان دعوى مهدویّت شخصى مخصوص نکنند و بر هر خسیسى قابل مهدویت را جایز دانند که مهدى علیه السلام باشد. پس باب تاءویل آن اخبار نیز بالمره مسدود است ، زیرا بى معارض عقلى چنانکه در باب سابق معلوم شد و معارض نقلى که خود معترفند، بعد از معلومیّت ضعف و بطلان چند خبر که آن نیز گذشت ، جایز نباشد تصرف و تاءویل در نص صحیح قطعى و کلام صریح بتّى که مؤ ید است در این مقام به خبر متفقٌ علیه بین فریقین که :
(هر کس بمیرد و امام زمان خود را نشناسد، مرده است به مردن جاهلیّت که بى فطرتاسلام از دنیا بیرون رفته .)
سیوطى در (تاریخ الخلفا) از چند طریق از بخارى و مسلم و احمد و ابى داوود و بزاز و غیر ایشان روایت کرده به الفاظ مختلفه که رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: (دوازده خلیفه از قریش خواهد بود.)
و به روایت احمد و بزاز: (دوازده نفرند به عدد نقباى بنى اسرائیل .)
و به روایت مسدّد در مسند کبیر: (دوازده خلیفه اند که همه ایشان عمل مى کنند به هدایت و دین حق .)
آنگاه نقل کرده از قاضى عیاض مالکى که او گفته : باید مراد از دوازده در این احادیث و آنچه شبیه آنهاست ، آنکه ایشان در زمانى باشند که خلافت عزیز و اسلام قوى و امور مستقیم باشد و مردم اجتماع کنند بر آن خلیفه و امیر چنین بود تا وقتى که امر بنى امیّه مضطرب شد در زمان ولید بن یزید تا آنکه برپا شد دولت بنى عباس ، پس ایشان را تمام کردند.
سخیف و ضعیف بودن روایت ابن حجر 
ابن حجر عسقلانى شیخ الاسلام در شرح بخارى گفته که کلام قاضى ، کلامى است که گفته شده در آن حدیث تا آن که مى گوید: (آنچه واقع شد آن است که مردم جمع شدند بر ابى بکر، آنگاه بر عمر، پس عثمان ، پس على علیه السلام . تا آنکه واقع شد امر حکمین در صفین ، پس معاویه از آن روز نامیده شد به خلیفه . آنگاه اجتماع کردند بر معاویه در وقت صلح با حسن . آنگاه اجتماع کردند بر پسر او، یزید و از براى حسین امر منتظم نشد، بلکه کشته شد پیش از آن و چون یزید مرد، اختلاف شد تا آنکه اجتماع کردند بر عبدالملک بن مروان بعد از کشته شدن ابن زبیر.
آنگاه اجتماع کردند بر چهار فرزند او، ولید و سلیمان و یزید و هشام و میان سلیمان و یزید، عمر بن عبدالعزیز بود. پس ایشان هفت خلیفه اند بعد از خلفاى راشدین و دوازدهمى ، ولید بن یزید بن عبدالملک است که چون عمویش هشام مرد، اجتماع کردند. پس ‍ چهار سال خلافت کرد، آنگاه او را کشتند و فتنه منتشر شد از آن روز و دیگر اتفاق نیفتاد اجتماع بر خلیفه بعد از او.)
از این کلام معلوم مى شود که یزید بن معاویه از خلفاى دوازده گانه است که حضرت خبر داد که ایشان هادى و عالمند بین حق و برحقند!!!
پس خروج کننده بر او و یاغى و خارج بر امام زمان خواهد بود و این از شواهد واضحه است بر آنچه علماى امامیّه مدّعیند که به قواعد اهل سنّت ، حضرت سیّدالشهداء علیه السلام خارج بر امام زمان خود بود و ادلّه و براهین و شواهد این مدعى بسیار است ! مقام را گنجایش بیش از این نیست و از اینجا است که ابن حجر مذکور در کتاب (تقریب ) تصریح کرده که عمر بن سعد، ثقه است و ارتکاب آن امر عظیم را منافى عدالت او ندانسته !

منبع: نجم الثاقب

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت موسى بن جعفر (علیه السلام ) فرمود: امیر المؤ منین (علیه السلام ) اصحاب خود را بدین نحو سفارش مى کرد که مى فرمود:
شما را به ترس از خدا و پرهیزکارى سفارش مى کنم زیرا پرهیزکارى است که مورد رشک جوینده امیدوار و مورد اعتماد گریزان پناه جو است ، و پرهیزکارى را جامه درونى و باطنى خود قرار دهید و از روى اخلاص یاد خدا کنید تا بوسیله آن بهترین زندگى را دریابید و بدان راه نجات را به پیمائید بنگرید بدنیا نگریستن پارسائى که از آن جدا گردد، زیرا دنیا جاى گزین خود را از جاى برکند و خوشگذران آسوده دل را داغدار کند، آنچه که از دنیا رفته است امیدى به بازگشت آن نیست ، و آینده آن نیز روشن نیست که انتظارش را برند، به آسایش آن بلا و گرفتارى و به بقایش فنا و نیستى بسته است ، خوشیش آمیخته به اندوه و بقاى در آن مخلوط بناتوانى و سستى است ، دنیا چون بستانى است که چراگاهش خرم و سرسبز است و نظر بیننده را بخود جلب کند، نوشیدنیش گوارا و خاکش خوشبو است ، از ریشه هایش آب چکد و شاخه هایش نمناک باشد تا چون این گیاه زمانش فرا رسد (و بثمر رسد) و بندهاى آن محکم گردد بادى بوزد که برگها را برکند و بندها را از هم بگسلد پس چنان گردد که خدا فرموده : (خشک گردد و بادها پراکنده اش سازد، و خدا بر هر چیز تواناست ). (سوره کهف آیه 45) بنگرید در دنیا که چیزهاى جالب براى شما بسیار دارد ولى کمتر چیزى از آن بشما سود دهد.))

منبع: گلستان آل محمد(صل الله علیه و اله)

بسم الله الرحمن الرحیم

جنازه مردی را آوردند تا رسول خدا صل الله علیه و آله بر آن نماز گزار.  پیامبر صل الله علیه و آله به اصحاب خود فرمود: شما بر او نماز بخوانید،  اما من نمی خوانم.

اصحاب گفتند: یا رسول الله ! چرا بر او نماز نمی گزاری؟

حضرت فرمود:  زیرا بدهکار مردم است.

ابو قتاده گفت: من ضامن می شوم که قرض او را ادا کنم.

پیامبر صل الله علیه و آله فرمود: به طور کامل ادا خواهی کرد؟

ابوقتاده: بله، بطور کامل ادا خواهم کرد.  آنگاه پیامبر صل الله علیه و آله بر او نماز گزارد.

ابوقتاده گوید: بدهکاری آن مرد هفده تا هجده درهم بود. (مستدرک الوسایل، ج 13، ص 404)

120 درس زندگی از سیره عملی پیامبر اکرم، ص 30-29

بسم الله الرحمن الرحیم

(صحیفه (نامه ) حضرت على بن الحسین (علیه السلام ) و سخن او در زهد (و پارسائى ):
  - ابو حمزه ثمالى گوید: من نشنیدم کسى را که پارساتر از على بن الحسین (علیه السلام ) باشد جز آنچه ازپارسایى على بن ابى طالب (علیه السلام ) شنیدم ، و امام على بن الحسین (علیه السلام ) چنان بود که هر گاه در باره زهد و پارسائى سخن مى گفت هر کس را در حضورش بود مى گریاند و من نامه را خواندم که در آن سخنى در باره زهد از على بن الحسین (علیه السلام ) نوشته بود و من آنرا نوشتم سپس بنزد على بن الحسین صلوات الله علیه بردم و بنظر او رساندم حضرت آنرا تصدیق کرده و تصحیح فرمود و اینک متن آن نامه :
بنام خداى بخشنده مهربان خداوند ما و شما را نگهدارد از نقشه شوم ستمکاران و ستم حسودان و حمله گردنکشان ، اى مؤ منان شما را فریب ندهند سرکشان و پیروانشان که متمایل به این دنیا گشته و دل بدان بسته اند و فریفته آن شده اند، آنانکه بدنیا و کالاى پوسیده و گیاه خشک که بزودى از انسان جدا گردد روى کرده اند، بپرهیزید از آنچه خدا شما را از آن بر حذر داشته ، و زهد ورزید در آنچه خداوند شما را از دنیا بزهد در آن واداشته ، و اعتماد نکنید بدانچه در این دنیاست اعتماد کسى که آنرا براى خود خانه جاویدان و جایگاه ماندن و اقامت گرفته است ، بخدا سوگند که در خود این دنیا چیزهائى است که شما را به بى اعتبارى آن راهنمایى کرده و آگاه سازد، از گردش روزهاى آن و دگرگونى انقلابها و نمونه ها و بازیگرى آن با اهل خود چنان است که گمنام (پست ) را بلند، و شریف را پست گرداند و مردمانى را در فرداى قیامت بدوزخ کشاند.
و این جریان براى شخص آگاه عبرت آور و آزمایش و جلوگیر است ، به راستى این جریاناتى که در هر شب و روز براى شما پیش آید از فتنه هاى تار و بدعتهاى تازه و روشهاى ظالمانه ، و پیش آمدهاى ناگوار روز گار و ترس و بیم حکومت و وسوسه هاى شیطان ، بحقیقت که دلها را از آگاه شدن باز دارد، و از هدایت موجود و شناسائى اهل حق بى خبر سازد جز افراد اندکى از کسانیکه خدایشان (از انحراف و بى خبرى ) نگاهداشته . و از این رو نشناسد (و درک نکند) گردش روزها و زیرو رو شدن حالات و سرانجام زیان بار فتنه هاى دنیا را جز آنکس که خداوند نگاهش داشته و براه رشد و هدایت رفته ، و در راه راست قدم نهاد، و بر طى این طریق (پر مخاطره ) از پارسایى و زهد کمک گفت و اندیشه را پیاپى بکار انداخت و بشکیبائى پند پذیر شد و از خود جلوگیرى کرد و در خرمیهاى زود گذر این جهان پارسا بود و از خوشیهاى آن کناره گرفت و در نعمتهاى جاویدان آنسراى راغب و شوقمند گردید و کوشش خود را براى آن بکار برد و مراقب مرگ بود، و زندگى با مردم ستمکار را بد دانست و خوش نداشت ، به آنچه در دنیا است با دیده روشن و تیزبین نگریست و آشوبهاى تازه و بدعتهاى گمراه کننده و ستم پادشاهان ستم پیشه را با دیده خود ببیند.
راستى که بجان خودم سوگند شما امور گذشته را در روزهاى پیشین که از آشوبها انباشته بوده و شیفته بدان بودند پشت سر گذاشته اید و مى توانید از آنها راهبر شوید بر دورى گزیدن از گمراهان و بدعتگزاران و ستم پیشه گان و فساد کنندگان در زمین بنا حق ، پس از خدا کمک جوئید و باز گردید به سوى طاعت خدا و پیروى آنکس که به پیروى سزاوارتر است از اینان که پیروى شوند و مورد اطاعت قرار گیرند.
حذر کنید، پیش از پشیمانى و حسرت و ورود بر خدا و توقف در پیشگاه او، و بخدا سوگند کوچ نکنند هیچ قوم و ملتى از نافرمانى خدا مگر به سوى عذابش و هرگز مقدم نداشتند هیچ قومى دنیا را بر آخرت جز آنکه به بازگشتگاه و سر منزل بدى دچار گشتند، و خدا شناسى و عمل (بدستورات خدا) جز دو رفیق قرین و همدم نیستند، پس هر که خدا را بشناسد از او بترسد و همان ترس او را بعمل کردن بطاعت حق وا دارد و به راستى دانشمندان و پیروانشان کسانى هستند که خدا را شناختند و براى او کار کردند و بدو روى کردند و همانا خدا فرموده (جز این نیست که از بندگان خدا تنها دانایان از او بیم دارند) (سوره فاطر آیه 28).
پس چیزى را از آنچه در این دنیا است بوسیله نافرمانى خدا نخواهید، و در این جهان بطاعت خدا مشغول و سرگرم شوید و روزهاى آنرا غنیمت شمارید و بدانچه نجات شما از عذاب خدا فرداى قیامت در آنست کوشش ‍ و شتاب کنید، زیرا این روش بازخواستش کمتر و به عذرخواهى نزدیکتر و براى نجات یافتن امیدبخش تر است .
پس فرمان خدا و اطاعت کسى را که خدا اطاعتش را واجب فرموده پیشاپیش همه کارها قرار دهید، و دستوراتى را که از جانب سرکشان بر شما وارد شود بخاطر دنیاى شکوفان پیشاپیش دستور خدا و اطاعت او و اطاعت فرمانداران خود قرار ندهید.
بدانید که شما همگى بندگان خدائید و ما هم با شما (و بهمراه شمائیم ) که حکومت کند بر ما و شما در فرداى قیامت آقا و بزرگى حاکم ، و اوست بازدارنده و پرستش کننده از شما، پس آماده کنید پاسخ (خود) را پیش از بازداشت و پرستش و ورود بر پروردگار جهانیان که در آنروز هیچکس سخن نکند جز به اذن او، و بدانید که خدا در آن روز تصدیق نکند دروغگویى را و تکذیب نکند راستگویى را و عذر بجائى را رد نکند و کسى که (واقعا) عذرى ندارد معذورش نسازد. او بر آفریدگان خود بوسیله پیامبران و اوصیاء پس از پیمبران حجت دارد، پس اى بندگان خدا، از خدا بترسید و به صلاح خود و فرمانبردارى کسى که خدا در اطاعت او دوست دارید رو آورید، شاید شخص پشیمانى در آخرت پیدا شود که از کوتاهیهائى که از کارهاى خدا در دنیا کرده است و حقوقى که از خدا ضایع کرده پشیمان گردد، و از خدا آمرزش بخواهید و بدرگاهش توبه کنید که او توبه را مى پذیرد و از گناهان در گذرد و هر آنچه مى کند مى داند.
مبادا با گناهکاران همنشینى کنید و بستمکاران کمک دهید و با بزهکاران نزدیک شوید، از فتنه ایشان حذر کنید و از حدود و ناحیه آنان دورى کنید، و بدانید که هر کس با دوستان خدا مخالفت کند و بجز دین خدا بدین دیگرى دیندار شود و بدستور خود جز دستور ولى خدا از روى خودسرى رفتار کند در آتش سوزانى درافتد که مى خورد بدنهائى را که روانهایش از آنها دور گشته و بدبختى بر آنها چیره شده ، اینان (گرچه در دنیا بصورت زنده اند ولى ) مردگانى هستند که حرارت آتش را درک نکنند و اگر (به راستى ) زنده بودند درد حرارت آتش را درک مى کردند، پند گیرید اى بینایان و ستایش ‍ کندى خدایرا که شما را راهنمائى کرده ، و بدانید که شما از تحت قدرت خدا به پناه قدرت دیگرى نتوانید رفت ، و خدا و رسولش کردار شما را مى بینند و سپس به سوى خدا باز گردید، پس سودمند گردید به پند و موعظه ، و به آداب و روشهاى شایستگان مؤ دب گردید. ))

منبع: گلستان آل محمد

بسم الله الرحمن الرحیم

کشتار معلمین قرآن در بئر معونه
سال سوم هجرت با تمام حوادث تلخ و آموزنده خود پایان یافت ، سال چهارم هجرت با هلال محرم آغاز گردید، و ماه صفر همان سال ، ابوبراء وارد مدینه شد. پیامبر او را به آیین اسلام دعوت نمود، ولى او نپذیرفت ، و دورى هم نجست . به حضرتش عرض کرد: اگر سپاه تبلیغ نیرومندى را روانه صفحات نجد کنید، امید است ایمان بیاورند زیرا تمایلات آنها به توحید زیاد است . پیامبر فرمود: از حیله و مکر و عداوت و دشمنى مردم نجد خائفم ، مى ترسم فاجعه رجیع که منجر به کشته شدن رجال علمى و تبلیغى گردید، تکرار شود. ابوبراء گفت : ستون اعزامى شما در پناه من هستند و من ضمانت مى کنم که آنها را از هر حادثه سوء حفظ نمایم .
چهل تن از رجال علمى اسلام که حافظ قرآن و احکام بودند به فرماندهى منذر رهسپار منطقه نجد گردیدند و در کنار بثر معونه منزل کردند. پیامبر نامه اى را که مضمون آن دعوت به آیین اسلام بود به یکى از سران نجد به نام عامر بن الطفیل نوشت و یکى از مسلمانان ماءمور شد که نامه رسول خدا را به عامر برساند. او نه تنها نامه رسول خدا را نخواند، بلکه حامل نامه را نیز به قتل رسانید، و از عشایر و قبایل اطراف کمک طلبید و منطقه اى که سپاه تبلیغى در آنجا فرود آمده بودند با نیروهاى عامر محاصره شد. سپاه تبلیغى اسلام ، نه تنها مبلغان ارشد و زیردستى بودند بلکه مردمى شجاع و رزمنده به شمار مى رفتند؛ آنان تسلیم را براى خود عار و ننگ دانستند، دست به قبضه شمشیر بردند و پس از جنگى خونین ، همگى آنها شربت شهادت نوشیدند، جز کعب بن زید که با بدن مجروح خود را به مدینه رساند و جریان را اطلاع داد. 
این فاجعه جانسوز و بزرگ ، عالم اسلام و مسلمانان را سخت ناراحت ساخت و مدتها پیامبر به یاد شهداى بئر معونه بود. این حادثه جانگداز از نتایج سوء شکست احد بود که جراءت قبایل اطراف را براى کشتن مسلمانان زیاد کرده بود.

منبع: سرگذشت های تلخ شیرین قرآن

بسم الله الرحمن الرحیم

باب استحباب خوشرفتارى با مردم و همسایگان‏

1- امام باقر (علیه السلام) فرمود: اگر می‏توانى بر کسانى که با آنها معاشرت میکنى تفوق داشته باشى، این کار را بکن.

2- امام جعفر صادق (علیه السلام) فرمود: خود را براى خوشرفتارى با همنشین خویش آماده کن، و خلق و خویت را نیکو گردان، و زبانت را نگه‏دار، و خشمت را فرو بر، و سخنان بیهوده را رها کن، و عفو را پیشه ساز، و بخشنده باش.

3- ابو ربیع شامى گوید: به حضور امام صادق (علیه السلام) رسیدم در حالى که خانه پر از جمعیّت بود، فرمود: اى شیعیان آل محمد، آگاه باشید از ما نیست کسى که هنگام خشم بر خود مسلّط نباشد، و کسى که با یارانش بخوبى رفتار نکند و به آنان که با او خوش اخلاقى کرده ‏اند خوش خلقى نشان ندهد، و با همنشینانش بخوبى معاشرت نکند، و نسبت به همسایگان خوشرفتار نباشد و رعایت نمک خوارگى را ننماید.

4- امام باقر (علیه السلام) فرمود: زایر خانه خدا اجر و پاداشى ندارد اگر این سه خصلت در او نباشد: 1- تقوایى که او را از نافرمانى خدا بازدارد. 2- حلمى که به وسیله آن جلو غضبش را بگیرد. 3- با همنشینان بخوبى رفتار نکند. 5- امام صادق (علیه السلام) فرمود: پدرم می‏فرمود: زیارت‏ کننده خانه خدا پاداش ندارد وقتى که سه خصلت در او نباشد: 1- خلقى که با دوستش بتواند بخوبى رفتار کند، 2- حلم و بردبارى که با آن جلو خشم خود را بگیرد، 3- تقوایى که او را از ارتکاب محرّمات الهى بازدارد.

6- امام صادق (علیه السلام) فرمود: از مروّت نیست که انسان آنچه را که در سفر از خوبى و بدى همسفر می‏بیند بازگو کند.

7- عمار بن مروان گوید: امام جعفر صادق (علیه السلام) مرا نصیحت کرد و فرمود: تو را به پارسایى و برگرداندن امانت به صاحبانش، و راستگویى، و خوشرفتارى با همنشین سفارش می‏کنم، و هیچ نیرو و قدرتى نیست مگر از آن خدا.

8- مفضّل بن عمر گوید: به خدمت امام جعفر صادق (علیه السلام) رسیدم، به من فرمود: چه کسى با تو همنشین است؟ عرض کردم مردى از برادران ایمانى من.

فرمود: چه کار مى‏کند؟ گفتم از موقعى که با او آشنا شده ‏ام جایش را نمی‏دانم. به من فرمود: آیا نمی‏دانى کسى که چهل قدم با مؤمنى همگام باشد خدا از حقّ او در روز قیامت سؤال می‏کند؟

9- امام صادق (علیه السلام) از پدرانش نقل کرده است که: رسول خدا صلّى الله علیه و آله فرمود: هر کس سه خصلت در او نباشد عملش کامل نیست: 1- تقوایى که او را از معصیت خدا باز دارد. 2- خلق و خویى که با مردم مدارا نماید. 3- بردباریى که جهالت نادان را با آن برطرف سازد.

10- سیّد رضى در (نهج البلاغه) از حضرت امیر علیه السلام نقل مى‏کند که آن حضرت فرمود: چنان با مردم معاشرت کنید که اگر بمیرید بر شما بگریند و اگر از آنها دور شدید مشتاق دیدار شما باشند.

منبع: آداب معاشرت تألیف شیخ حر عاملی